با ما پرواز کنید

برادران رایت برای پرواز به عنوان نخستین انسان ها با رقابت شدیدی روبرو بودند.

در روز 17 دسامبر سال 1903، برادران رایت در یک روستای دورافتاده ماهیگیری در ایالت کارولینای شمالی نخستین هواپیمای جهان را به پرواز درآوردند. این دستاورد سنگ بنای تحولات عظیمی در جهان بود.

نخستین پرواز برادران رایت که پس از چهار سال آزمایش و تجربه انجام می شد، تنها 12 ثانیه طول کشید و هواپیمای آنها مسافتی 40 متری (کمتر از طول هواپیمای بوئینگ 747) را طی کرد. هواپیمای آنها هرگز بیش از یک یا دو متر از زمین فاصله نگرفت.
با این حال این نخستین باری بود که انسان می توانست به کمک نیروی محرکه موتورهواپیما از زمین بلند شود و پس از پروازی متوازن به زمین بنشید.
به علاوه بسیاری از مشخصاتی که ویلبر و ارول رایت برای هواپیمای خود طراحی کرده بودند هنوز در هواپیماهای امروزی دیده می شود.
عشق پرواز در سال 1878 زمانی در دل برادران رایت بارور شد که میلتون رایت، پدرشان، یک هلیکوپتر اسباب بازی به آنها هدیه کرد. ویلبر 12 ساله و ارول 8 ساله این هلیکوپتر را که به کمک یک تکه کش به پرواز درمی آمد بازسازی کردند.

اعلامیه رسمی

برادران رایت در سال 1893 "شرکت دوچرخه سازی رایت" را در شهر زادگاهشان، دیتون، در ایالت اوهایو تاسیس کردند.
تجربه کار با دوچرخه، اهمیت لزوم یک بدنه محکم و سبک، توازن، کنترل و مقاومت در برابر باد را به آنها آموخته بود و همین تجارب در ساخت هواپیما نیز بی نهایت ارزشمند واقع شد.
ویلبر شش سال بعد طی نامه ای رسمی به موسسه اسمیتسونین در واشنگتن، رسما علاقه خود را به ساخت هواپیما اعلام کرد و خواستار اطلاعاتی درباره تحقیقات قبلی در این زمینه شد.

وزن هواپیمای برادران رایت با احتساب خلبان 341 کیلوگرم بود. طول بدنه اصلی هواپیما بیش از شش متر و طول بال های آن بیش از 12 متر بود

برادران رایت در سال 1899 شیوه ای برای حفظ توازن و دور زدن هواپیما ابداع کردند که یکی از مهم ترین دستاوردهای آنها در فن پرواز بود.
ویلبر در تجربه ای تصادفی به هنگام دستکاری یک جعبه خالی و کشیده متوجه شد که پیچاندن جعبه درامتداد طول آن باعث می شود یک لبه جعبه بالا و لبه دیگر پایین برود. او دریافت اگر همین اصل را در مورد بال هواپیما به کار گیرد، زاویه برخورد هوا با یک طرف بال بیش از زاویه برخورد هوا با طرف دیگر بال خواهد بود و به این ترتیب به بلند کردن هواپیما کمک خواهد شد.

برادران رایت این ایده را در سال 1899 با موفقیت به روی کایت خود امتحان کردند. این دستاورد آنها را تشویق کرد یک گلایدر (هواپیمای بدون موتور) بزرگ بسازند.

وقت آزمایش
ویلبر و ارول رایت طی سه سال بعد سه گلایدر ساختند و آنها را در روستای دورافتاده کیتی هاک در سواحل کارولینای شمالی آزمایش کردند.
آنها به این دلیل این منطقه را انتخاب کردند که وزش دائمی باد در آن به بلند کردن هواپیما کمک می کرد. به علاوه ساحل های نرم شنی نیز از شدت ضربه ناشی از فرود می کاست.

اگر به دنبال امن و آسایش هستید، می توانید در گوشه ای بنشینید و پرواز پرندگان را تماشا کنید. اما اگر می خواهید چیزی یاد بگیرید، باید سوار هواپیما شوید و رمز پرواز را دریابید

ویلبر رایت، 1901

آزمایش دو گلایدر اول در سال های 1900 و 1901 نشان داد که تاب دادن بال ها و همچنین استفاده از بالابرهایی که برای کنترل صعود و فرود در بال ها تعبیه شده بود موثر است، اما هواپیما را به اندازه کافی از زمین بلند نمی کند.
آنها برای حل این مشکل 200 نوع بال مختلف (در ابعاد آزمایشی و کوچک) را در یک تونل باد آزمایش کردند و سپس درباره بهترین طرح و نحوه ساخت گلایدر بعدی تصمیم گرفتند.

سیستم محرکه: پروانه

گلایدر دوم همچنین مشکل عمده اما ناشناخته دیگری هم داشت و ناگهان از مسیر خود منحرف می شد. برادران رایت برای رفع این مشکل یک سکان عمودی را به انتهای گلایدر افزودند. این نوآوری نیز با موفقیت همراه بود.
این سکان تکمیل کننده سیستمی بود که از سه طرف هواپیما را کنترل می کرد. به این ترتیب گلایدر 1902 به نخستین هواپیمای برادران رایت بدل شد که به هنگام پرواز کاملا تحت کنترل خلبان بود. دو برادر با این هواپیما صدها پرواز انجام دادند.
توجه آنها در نهایت بر ساخت یک موتور محرکه برای این هواپیما متمرکز شد.

خبر نخستین پرواز خیلی زود به همه رسید

آنها به این نتیجه رسیدند که پروانه هواپیما باید به شکل یک "بال گردان" طراحی شود و این یکی از بدیع ترین افکار آنها بود.

نخستین پرواز

در ماه سپتامبر 1903، برادران رایت با هواپیمای تازه خود به کیتی هاک بازگشتند، اما بلافاصله متوجه شدند که رقابت برای نخستین پرواز بالا گرفته است.
ساموئل لنگلی، دبیر موسسه اسمیتسونین در واشنگتن، هواپیمای خود را تکمیل کرده بود و پیش از بازگشت برادران رایت از فرصت کافی برای آزمایش آن برخوردار بود.
از سوی دیگر، هوای نامساعد و مشکلات فنی تلاش برادران رایت برای پرواز را تا روز یکشنبه 13 دسامبر به تاخیر انداخت. آنها حتی مجبور شدند یک روز دیگر صبر کنند، چون پدرشان که کشیش بود پرواز آنها در روز یکشنبه را تایید نمی کرد.
اما لنگلی در پرواز خود ناکام ماند و عرصه را برای موفقیت برادران رایت باز گذاشت.
در روز 14 دسامبر هدایت هواپیما با انداختن سکه نصیب ویلبر شد، اما هواپیما بلافاصله پس از پرواز سقوط کرد.
سه روز بعد، پس از تعمیر هواپیما، نوبت ارول برادر جوان تر بود تا هدایت آن را به عهده گیرد و او موفق شد در پرواز تاریخی خود 12 ثانیه در آسمان بماند.
برادران رایت در روز 17 دسامبر سه پرواز دیگر انجام دادند و درآخرین پرواز که ویلبر هدایت آن را به عهده داشت، هواپیما به مدت 59 ثانیه در آسمان بود و مسافتی 255 متری را طی کرد.

عصر پرواز آغاز شده بود ........